Vorige week sprak ik iemand die een nieuwe liefde had ontmoet. Na een onrustige periode waarin veel onzekerheid was, had hij haar gevonden. Hij sprak over haar in superlatieven. Ze was geweldig en hij wilde voor altijd bij haar zijn.
Hij was al een tijdje vrijgezel en was veelvuldig aan het daten. In de afgelopen maanden had hij zorgvuldig uitgezocht waaraan zijn nieuwe relatie moest voldoen. Hij had woonplaatsen afgewogen, waarden bepaald, verschillende typen mensen naast elkaar gezet. En nu na een lange zoektocht, had hij haar gevonden. Zijn grote liefde.
In het gesprek viel me op dat hij straalde. Maar er vielen me nog twee dingen op:
- Hij zette al zijn vooraf bedachte voorwaarden waar ze aan moest voldoen opzij.
- Hij zei: “Ze vindt me leuk zoals ik ben!”.
Ik kan mijzelf zijn
Dat laatste hoor je vaak als het gaat over een relatie waar mensen enthousiast over zijn: ze hebben iemand gevonden bij wie ze helemaal zichzelf kunnen zijn. En dan ineens doen al die vooraf bedachte eisen waar iets aan moet voldoen, er niet meer toe.
Zo is het ook met werk. We kunnen vooraf bedenken wat een werkgever, baan of bezigheid allemaal in zich moet hebben, maar dat vervalt zodra we in de situatie zijn dat we onszelf mogen zijn. Want dat is wat we echt willen. In een situatie waarin we gewaardeerd worden om wie we zijn en wat we doen met al onze mindere kanten en de zaken waar we ons voor schamen.
Veiligheid
Zodra we in die situatie zijn, waarin we ons veilig voelen te kunnen zijn wie we zijn, gaan we floreren. We bloeien op. We zijn niet langer in een alerte modus van aanpassen in de hoop dat we geaccepteerd worden, maar durven te laten zien wat we kunnen. Dat doet iets met ons brein: je geaccepteerd voelen en gewaardeerd voelen om onszelf. We zijn niet langer bezig met overleven, maar met zelfontplooiing.
Natuurlijk zijn anderen van belang in een situatie als deze. Maar wíj spelen hierin óók een grote rol. Onze eigen acceptatie van wie we zijn. Liefde voor onszelf. Want als wij onszelf schamen voor wie we zijn, komen we nooit tot bloei. Niet in een relatie en niet in werk. Schaamte is destructief. (lees hier mijn eerdere blog over schaamte).
Wat kun jij doen?
Merk je dat je niet tot bloei komt in je huidige werk, dan kan het natuurlijk liggen aan de omgeving. Maar het kan ook liggen aan de connectie met mensen en met je eigen onvermogen om jezelf te durven zijn.
Ga eens bij jezelf na: Durf je toe te geven dat je menselijk bent? Dat je niet het antwoord hebt op alle vragen? Dat je maar wat doet op basis van vorige ervaringen? Durf je jezelf te bekennen als er privé iets speelt waardoor je niet zo goed kunt presteren als je zou willen?
Met andere woorden: durf je mens te zijn en je kwetsbaarheid te erkennen?
Is het antwoord nee, kijk dan of je een wat mildere houding kan leren aan te nemen tegenover jezelf en weten dat je voldoende bent.
Wil je meer weten?
De TED optredens en boeken van Brene Brown zijn zeker aan te raden. En misschien vind je ook mijn blog over “zelfcompassie: zo’n woord met weerstand maar waarom er toch wat in zit” interessant.
Zelf aan de slag? De training Relaxt meer Impact en Mindful Leiderschap helpen een milde constructieve houding te ontwikkelen. Lees er hier meer over.