“Heb jij je HSP test al gedaan? Ik vind je echt een HSP’er” kreeg ik van de week te horen. HSP – High Sensitive Person. Ik? dacht ik, ik dacht het niet. Wat is dat toch met die HSP – hooggevoelige mensen?
De laatste tijd hoor ik heel veel HSP -workshop, -trainingen en -coachingstrajecten op me heen oppoppen. Ik hoor ook veel mensen zeggen “ik denk dat ik HSP ben. Ik herken me er wel in, Het zou wel een hele hoop verklaren.”. Juist bij dat laatste heb ik zo mijn twijfels.
Niks meer mogen voelen
Begrijp me niet verkeerd. Ik ontken niet het bestaan van hooggevoeligheid en HSP. Ik betwijfel ook niet of de coaching of workshop mensen kan helpen of dat de ene mens gevoeliger is dan de andere. Waar ik me over verbaas, is het aantal mensen dat denkt dat ze HSP zijn. Niet omdat die mensen niet een goede waarneming hebben, maar meer omdat het kennelijk niet meer ‘normaal’ is als je gevoelens, spanningen of dynamieken oppikt. Er is volgens mij een verkeerd beeld ontstaan waarbij het normaal is dat je alle impulsen die de hele dag op je afkomen, moet kunnen verwerken. Het lijkt alsof onze werkvloer (en misschien ook wel onze maatschappij) een grote emotieloze ruimte moet zijn en dat enige vorm van stress, ongemak en onrust aan jezelf ligt omdat je zo hooggevoelig bent. Ik krijg bijna het idee dat professionals niet meer mogen voelen en al helemaal niet vrij kunnen vermelden dat ze ergens last van hebben of een onderbuikgevoel kunnen hebben. Laatst vroeg zelfs iemand aan mij of ik haar team kon trainen in het opmerken dat ze frictie hebben met elkaar. Zijn we nu zo afgestompt dat je niet eens meer kan opmerken dat je elkaar tegenwerkt, vroeg ik me af?
Zijn het echt indicatoren van hoogsensitiviteit?
Als je kijkt naar de stellingen die volgens Elaine Aron (diegene die HSP groot heeft gemaakt) indiceren of je hooggevoelig bent, dan zijn dat punten waarvan ik vermoed dat een groot gedeelte van de mensheid hier ‘ja’ op zegt. Stellingen die stellen dat ‘normale’ ervaringen hoogsensitief zijn. Bijvoorbeeld: “ik voel me niet op mijn gemak bij harde geluiden”. Als je weet dat geluid een belangrijke reden is dat mensen stress ervaren, betwijfel ik of dit wel een goede indicator voor hoogsensitiviteit is.
Of “ik word beïnvloed door stemmingen van anderen”. Wij mensen reageren op elkaar en nemen emoties over. Daar spelen onder andere spiegelneuronen een belangrijke rol in. Dat zijn die neuronen die er voor zorgen dat als jij iemand ziet gapen, jij ook gaat gapen. Maar ook dat je aanvoelt hoe het met de ander is.
Is hoogsensitief niet gewoon menselijk?
Ik vraag me daadwerkelijk af of in veel gevallen hoogsensitiviteit niet gewoon een menselijke ervaring is? Een ervaring die broodnodig is om te overleven (zoals een onheilspellend gevoel hebben bij iemand) maar ook in het gewone functioneren. Intuïtie is immers iets waar voelen een belangrijke rol speelt. Zou het niet zo zijn dat juist het wegstoppen van emoties, het niet toelaten of negeren juist datgene is waar onze werkvloer aan lijdt? Dat we verwachten van onszelf dat we overal maar tegen moeten kunnen en als dat niet zo is, dat we dan hoogsensitief zijn? Dat we trainen afgestompt te zijn in plaats van dat we bejubelen dat we een gevoelswereld hebben die ons ook veel informatie geeft?
In een datagedreven maatschappij lijken we deze dagen vooral te willen varen op ratio. Terwijl onze gevoelswereld ook heel veel informatie verschaft en we dat niet zouden moeten uitsluiten. Een recent voorbeeld is de oud-directeur Hans Blokpoel bij de Belastingdienst die verklaarde buikpijn te hebben van het beleid dat hij uitvoerde inzake de toeslagenaffaire.
Hoe vaak gebeurt het niet dat je een onderbuikgevoel hebt, maar het niet kan verklaren?
Gezond verstand heeft ook gevoel nodig
Waar ik voor zou willen pleiten is om niet hoogsensitief te benoemen op de werkvloer, maar juist de afgestomptheid als iets opmerkelijks. Ik zou willen pleiten voor het niet schamen voor gevoel, maar er gebruik van te maken. Laat het ‘nieuwe normaal’ niet een werkvloer zijn waar gevoel en gevoeligheden niet meer mogen zijn. Verketter niet collega’s die geraakt worden door zaken. Gevoel en intuitie horen thuis in ons werkend leven omdat we daar zoveel aan kunnen hebben. ‘Last hebben van iets’ is niet iets waar je je voor hoeft te schamen, te verontschuldigen of te verklaren. Laten we er juist gebruik van maken om te kijken of iets anders moet of beter kan.
Je niet laten afstompen. Dat leer je meer over in de training Relaxt meer Impact en Mindful Leiderschap. Hier lees je ervaringen van anderen en hier lees je meer over de trainingen zelf. Stuur me een bericht en ik vertel je over de trainingen die ik onder andere aan leidinggevenden van de overheid geef.
