5 dagen stil zijn – is dat niet eng?

De afgelopen week ben ik 5 dagen op retraite geweest. Dat betekent 5 dagen in stilte doorbrengen, met niemand praten. Ook niet met je kamergenote. Mediteren in stilte, eten in stilte, lopen in stilte.

Als ik vertel aan mensen dat ik op retraite ga, krijg ik vaak een verwonderende en argwanende blik die lijkt te zeggen: “Is zij wel normaal of moet ik mijn mening bijstellen?”

Maar eigenlijk de meeste mensen vragen gelijk: Is dat niet gek? Vind je dat niet eng? Waarom zou je dat doen?

En ik snap die reactie wel. Toen ik mijn eerste langere retraite deed (8 dagen) waren mijn vader en toentertijd schoonvader net overleden. Net na de herdenking ging ik weg. En dat vond ik best wel spannend, want ik had geen idee wat me zou overkomen. Zou het me goed doen of zou de stilte me juist overvallen? In gedachten zag ik het verdriet als een soort bulderende vrachtwagen over me heen rijden. Er was geen ontkomen aan. Ik ging dan ook niet bepaald onbevreesd op retraite. Maar eenmaal in de stilte was het niet zoals ik me had voorgesteld. Natuurlijk werd ik af en toe overmand door verdriet, maar wat ik vooral leerde was om gewoon ermee te zijn zonder het te willen oplossen.

Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik op retraite ga om op te laden. Maar daar doe ik het mee tekort.
Retraite is voor mij een manier om uit de rush van het dagelijks leven te stappen. Om de automatische piloot van to-do lijstjes en altijd wat te doen hebben, te stoppen. Om de demonen die ik zelf in mijn hoofd vorm onder ogen te komen en van een afstand te reflecteren op mijn niet-effectieve gedrag (bijvoorbeeld over hoe ik stress over de locatie van een training).

Een retraite helpt mij om de zaken die ik niet kan veranderen te accepteren en me te focussen op de zaken waar ik wel invloed uit kan oefenen. Het helpt me in het nu te zijn met mijn aandacht in plaats van bij spijt over het verleden of zorgen over de toekomst. Aangezien ik me niet kan afleiden door allerlei zaken als mobiel, iPad, filosofische gesprekken of Netflix, ben ik wel veroordeeld tot een reflectie op mijzelf en hoe ik mijn gedachten voed en daarmee mijn gedrag. En de structuur van een retraite is best wel fijn, want wat is het soms moeilijk om reflectief te zijn. Die rust en ruimte helpen mij om te ijken waar ik ook alweer sta en wat ik eigenlijk aan het doen ben of juist aan het ontlopen ben.

Retraite betekent voor mij dus een persoonlijke en professionele ontwikkeling bijdragend aan mijn persoonlijk leiderschap.

Is het eng? Nee, ik vind van niet. Comfortabel is het ook niet per se. Het is gewoon wat het is en soms is dat heel prettig.

Foto: Prisca Visser